Eerste stagedagen

Donderdag 16 December

Vandaag begint onze stage dan echt. We werden door Mr. Mwansa opgehaald en hij bracht ons naar Chifubu toe. Daar aangekomen hebben we Loveness gezocht, zij was inmiddels al in de fysiotherapieruimte. We hebben afscheid genomen van Mr. Mwansa en gezegd dat we zelf met de bus naar huis zouden gaan als we klaar waren.
We hebben eerst samen met Loveness 2 grote matten op de grond gelegd en allerlei (speel)materiaal erop gelegd.
We merkten al gelijk dat het maken van een afspraak/planning er hier heel anders aan toe gaat dan bij ons. De patiënten komen allemaal om half 9 en dan worden ze een voor een behandeld. Dit is omdat ze van te voren niet weten of iedereen komt, vandaar dat ze allemaal tegelijkertijd komen.

We krijgen vooral te maken met kinderen die naast hun lichamelijke handicap ook een geestelijke handicap hebben. Deze kinderen komen dan ook allemaal met hun moeder of grotere zus naar het centrum toe. Je ziet onderling ook een groot verschil. Een meisje kwam gewoon lopend naar binnen en begon gelijk te spelen, je zag in eerste instantie haar handicap helemaal niet, terwijl andere kinderen op de rug van zijn moeder gedragen werden of in een rolstoel zaten en helemaal niets zelf konden.
Verder kwamen er nog 2 oudere vrouwen die een hersenbloeding/herseninfarct gehad hebben, ook deze dames gaan wij behandelen.

De meeste kinderen die wij gaan behandelen hebben een spasme of spierzwakte. Bij mensen/kinderen die een spasme hebben, verkorten de spieren. Dit zie je vooral aan de houding van een arm/been. Om die spieren weer ‘normaal’ te krijgen, gaan we ze rekken. Dit is voor de patiënten geen prettige behandeling. 1 Meisje schreeuwde en huilde de hele boel bij elkaar omdat het zo’n pijn deed.

We hebben steeds samen met Loveness de patiëntjes behandeld. Zij deed het voor en wij deden het dan na of we hielpen haar. De kinderen worden soms met 3 mensen tegelijkertijd vastgehouden omdat ze anders niet stil blijven liggen.

Wat mij, en Laura ook, gelijk opviel is dat de kinderen bijna allemaal hele slechte tanden hebben. Ik zei dit tegen Loveness, maar zij reageerde er niet echt op.

Nadat we alle patiënten behandeld hadden, was de dag voor ons allemaal klaar en hebben we gedag gezegd tegen iedereen. We zouden zelf met de bus terug gaan en dus moesten we buiten de poort van het centrum gaan staan en wachten tot een busje langskwam. We stonden er nog maar net toen er al eentje aan kwam rijden, snel zwaaide we en het busje stopte. Gelukkig was er nog plaats voor 2 personen, waardoor we mee konden. Het ritje duurde ongeveer 15 minuten en koste voor ons tweeën samen 3000 kwacha, wat neer komt op nog minder dan €0,50.

’s Middags hebben we gewerkt aan de blog en de afstudeerscriptie. Ook kwam Phil nog even langs voor zijn eerste les Duits, die Laura op haar computer uitgewerkt had. Verder hebben we die dag niet veel meer gedaan, nog even snel op internet geweest en toen was de dag eigenlijk al weer ver om.
Na het eten hebben we besloten om een film te kijken, The Hangover, een komedie. Een luchtige afsluiting voor onze eerste stagedag.

Vrijdag 17 December

Stagedag 2. Toen we aankwamen bij het CBR waren er al een paar patiënten. Na een half uurtje bleek al dat er vandaag minder kinderen waren dan gisteren. Dit zou betekenen dat we langer de tijd hadden per patiënt.
Ook kregen we hulp van een medewerkster, Frida, zij zou ons helpen met het vertalen van en naar Bemba. Dit was natuurlijk erg handig, aangezien we nog amper woorden in het Bemba kennen.

We waren eerder klaar dan gisteren toen we alle patiënten behandeld hadden. Hierna hebben we een rondleiding over het terrein van het CBR gekregen door Frida. Op het zelfde terrein ligt ook de kerk, hier hebben we even binnen gekeken. Verder nog een rondje eromheen gelopen.

Hierna hebben we besloten om in de workshops te gaan kijken. Er zijn 2 ruimtes, een voor jongens en een voor de meisjes. In de jongens workshop krijgen ze geleerd met hout te werken. Er worden kasten, stoelen, tafeltjes en zelfs doodskisten gemaakt. Deze gemaakte stukken worden verkocht en van het geld kan dan weer materiaal en eten gekocht worden.
In de workshop van de meisjes krijgen ze geleerd hoe ze kleding moeten naaien en breien. Ook maken ze deurmatten, dit maken ze door lintjes te rijgen door een grote zak waar meel in heeft gezeten. Ook deze dingen worden verkocht.

Naast deze ruimtes was er nog een klaslokaal. Hier krijgen in principe alle kinderen met een geestelijke handicap, die dit nog aan kunnen, les. Ze krijgen de basis dingen geleerd, zoals kleuren en vormen herkennen, tellen, schrijven, rekenen enz.

Na deze dingen te hebben bezocht, kregen we nog een kopje thee en een stukje cake (dat wat weer tussen cake en brood in ligt, maar verder wel lekker is).
Toen was de dag voor iedereen voorbij en zijn we weer met bus naar huis gegaan.

Die middag begon het keihard te regenen, dit was wel lekker aangezien het een beetje afkoelde hierdoor. Net hiervoor had ik nog een paar dingen gewassen en die hingen gelukkig te drogen onder een afdak.
We hebben verder niet veel bijzonders meer gedaan, Laura nog wat voor de scriptie en ik heb wat gelezen. Aan het eind van de middag hebben we nog even brood gekocht en ofcourse onze mail weer even gecheckt (die vrouw van het internetcafé kijkt inmiddels niet meer raar op als we elke dag even 10min op internet komen ;) ).

Na het eten belde pap, mam en armand nog even via skype naar mij. Dit was weer even gezellig.
Hierna hebben Laura en ik gekletst over van alles en nog wat en voor we er erg in hadden was het alweer tijd om te gaan slapen.

Zaterdag 18 December

Vandaag gaan we naar Chimfunshi Wildlife Orphanage geweest. Dit is een opvangcentrum voor chimpansees en is opgericht door 2 Amerikanen. Hier worden apen gebracht die zijn mishandeld of misbruikt zijn voor het entertainen van publiek (bijvoorbeeld bij het circus).
We hadden het een keertje met Mr. Mwansa erover dat we hier graag naar toe wilden, waarop hij gelijk zei dat hij ons dan wel wilde brengen. Hier zeiden we geen nee op!
Uiteindelijk bleek dat Mr. Mwansa zelf niet kon en dus zou iemand anders ons brengen. We hadden om 8 uur afgesproken, maar werden pas om half 9 opgehaald. De rit zou 3 uur (!) duren, dus we hadden beiden onze mp3-speler meegenomen om wat muziek in de auto te luisteren.
We zijn via Kitwe, naar Chingola gereden waar we nog bij het CBR gestopt zijn om een plaat met tekst af te geven. Hierna zijn we doorgereden naar Chimfunshi.

Tegen half 12 kwamen we aan. Nadat we betaald hadden zijn we met de auto naar de apen gereden. Daar bleek dat het net etenstijd was voor ze. Een man heeft ons rondgeleid en alles verteld. Hij had pakjes grapefruit sap en die gooide hij dan naar de chimpansees toe. Deze maakte er met hun tanden een gat in en zo konden ze dan eruit drinken.
De apen worden zoveel mogelijk in hun natuurlijke omgeving gelaten, alleen het ’s morgens komen ze naar binnen in kooien waar ze dan eten krijgen en gecontroleerd worden of ze niet ziek zijn. Om half 2 mogen ze dan weer naar buiten toe en krijgen ze ook weer te eten. Dit was erg leuk om te zien.

De chimpansees krijgen als ze binnen in het centrum komen een naam. De naam van de persoon die de aap binnen brengt, wordt ook de naam van de aap. Als er een aapje geboren wordt, wordt de naam afgeleid van de 1e letter van de moeders naam. Zo heette een aap Cloë en haar dochter heette Christine.

In dit centrum kun je ook blijven overnachten en vrijwilligerswerk doen. Zo was er toevallig ook een meisje uit Nederland die daar werkte. Ze was er nu bijna 2 weken en gaat maandag weer terug naar huis toe. Ze had het er erg naar haar zin en vond het jammer dat ze alweer naar huis ging.

Als je er zou blijven overnachten (hoeft niet perse vrijwilligerswerk te doen), dan kun je op de ochtend van 8 tot 10 (tegen betaling) samen met een verzorger gaan wandelen door het leefgebied van de apen. Dit schijnt heel erg leuk te zijn omdat de apen dan naar je toe komen en je komen knuffelen. Helaas was dit voor ons niet weggelegd omdat er pas laat aankwamen en niet bleven slapen.

Nadat we gezien hadden dat de apen weer vrijgelaten waren en gegeten hadden, zijn we weer in de auto gestapt om een klein stukje te rijden naar het gedeelte waar de weesapen zaten. Hier hebben we ook kennis gemaakt met Sheila, zij en haar man, die inmiddels overleden is, hebben de orphanage opgericht.
Sheila vertelde dat ze ook een Hippo (nijlpaard) hadden. Billy hadden ze gevonden toen hij nog maar 3 maanden oud was en hij bij zijn dode moeder lag. Sheila en haar man besloten toen om hem in huis te nemen en hem te adopteren.
Ze had inmiddels al een fotoalbum erbij gepakt en liet ons de foto’s zien van Billy. Hij woonde bij hun in huis en hij lag ook gewoon op de bank. Alleen hij groeide natuurlijk heel veel tot dat hij op een gegeven moment door de bank was gezakt. Toen besloten ze dat het beter was om hem niet meer in huis te hebben en kon hij gewoon buiten rondlopen.
Inmiddels is Billy 20 jaar oud en woont nog steeds op het grondgebied van de orphanage. We hebben hem ook gezien, maar moesten wel voorzichtig zijn. Hij ‘woont’ in een gebouwtje waar ook nog wat andere apen zitten. Hij was echt zooo groot, we begrepen dat Sheila hem niet meer in huis wilde ;)

De tijd was inmiddels omgevlogen en het was alweer half 4. We besloten om terug naar huis te gaan, want we hadden nog een autorit van 3 uur voor de boeg. Toen we net in de auto zaten, begon het ook nog te regenen, waardoor de weg een grote modderpoel werd. Gelukkig was onze chauffeur dit gewend en heeft ons zonder moeite er doorheen gekregen.
Om 6 uur kwamen we weer aan in Ndola en na nog even snel onze mail te hebben nagekeken zijn we naar huis toe gelopen.
Na het eten nog 2 series gekeken en toen naar bed toe.

We hebben weer wat foto’s geplaatst op de site. In een van de vorige verhalen staat de link er naar toe.

Ik vind het nog altijd super om jullie reacties te lezen. Van sommige mensen had ik dit niet verwacht, echt heel leuk!

Tot snel.

Veel liefs,
Loes