Stagekinderen + Kerstmis
Door: Loes
Blijf op de hoogte en volg Loes
28 December 2010 | Zambia, Ndola
Maandag 20 December – Zaterdag 25 December
We hebben de afgelopen week (maandag - vrijdag) stage gehad. Omdat de dagen onderling niet echt verschillen, schrijf ik deze keer niet per dag wat we gedaan hebben. Ik zal de patiënten die wij tot nu toe gezien hebben aan jullie voorstellen.
We beginnen het ’s morgens met het behandelen van 2 vrouwen. Angela is 74 jaar en Theresa is 53 jaar oud. Beide dames hebben recent een CVA gehad (hersenbloeding/herseninfarct).
Hierna komen de kinderen, ze komen zoals ik eerder verteld heb allemaal tegelijkertijd en worden dan 1 voor 1 behandeld in de volgorde dat ze binnen zijn gekomen.
Alle kinderen hebben CP (Cerebrale Parese, een hersenaandoening die vlak voor,tijdens of na de geboorte ontstaat).
De kinderen die we tot nu toe behandeld hebben zijn:
- Rachel 2 jaar
- Joseph (Jorgio) 3 jaar
- Lennard 3 jaar
- Lisa 3 jaar
- Brian 6 jaar
- Agnes (Angie) 6 jaar
- Prince 6 jaar
- Mozes 6 jaar
- Raphael 8 jaar
- Sam)10 jaar
- Melody 15 jaar
- Vera 15 jaar
De kinderen zouden eigenlijk elke dag moeten komen, maar soms hebben de ouders het te druk met andere dingen en dan komen ze een dag niet. Daarom verschilt het aantal patiënten echt van dag tot dag.
De afgelopen week hebben we iedereen wel minstens 1x behandelt.
Op woensdag is het therapiedag voor de ouders. Dit wil zeggen dat de ouders de therapie uitvoeren en wij correcties geven en eventueel helpen waar dit nodig is. Dit is omdat de ouders ook veel thuis nog moeten oefenen met de kinderen. Het viel op dat op die dag juist minder ouders met kinderen komen, waarschijnlijk hebben ze er niet allemaal even veel zin in om hun kind zelf te behandelen.
Dat was ook te merken met de moeder van Prince. Zij was gekomen, maar het totaal geen behoeft e aan het zelf behandelen. Nadat Loveness haar probeerde duidelijk te maken dat dit wel heel belangrijk is, werd ze boos en begon te schreeuwen. De andere ouders die er waren keken allemaal verschrikt en snapte niet waarom ze zo reageerde.
Ze is uiteindelijk boos weggelopen en we hebben haar tot nu toe niet meer gezien.
Vrijdag zijn de huisbezoeken aan de beurt. Er zijn een aantal kinderen die te ver weg wonen van het CBR en niet gebracht kunnen worden omdat de wegen heel slecht zijn (rolstoel onvriendelijk).
We moesten ongeveer 30/40 minuten lopen toen we bij Vera aankwamen. Vera begrijpt zelf goed dat ze gehandicapt is. Ze heeft aangepaste schoenen met beugels voor haar knieën te strekken, maar deze draagt ze niet omdat iedereen dan kan zien dat ze gehandicapt is. Toen wij aan haar moeder vroegen of we de schoenen eens mochten zien, begon ze al te huilen. Zeker toen Loveness haar schoenen aan wilde doen, begon ze nog harder te schreeuwen. Uiteindelijk hebben we de beugels eraf gehaald en de schoenen zo aangedaan, na wat op haar in gepraat te hebben ging ze er toch mee akkoord. We hebben haar beloofd dat we binnenkort de schoenen samen gaan opfleuren (ze zijn nu egaal zwart) en volgens mij kon ze zich daar wel in vinden.
Toen we na het huisbezoek weer terug kwamen op het CBR, werd ons meteen gevraagd of we met kerst naar de kerk gingen. We hadden met Phil afgesproken dat we dit zaterdag (1e kerstdag) zouden doen, maar toen bleek dat dit vooral kerstavond uitgebreider gevierd werd.
We hebben met Frida (onze ‘vertaalster’ ) afgesproken om die middag samen met haar naar de kerk te gaan die naast het CBR staat.
We hadden om 4 uur met haar afgesproken. Frida vertelde ons dat we wel een rok aan moesten. Aangezien we deze niet bij ons hebben, hebben we onze chitenga (die we afgelopen week gekocht hebben) meegenomen. Een chitenga is een lap stof in vrolijke print en die door veel vrouwen gedragen wordt als jurk/rok of er wordt iets moois van genaaid, ook gebruiken ze het om de kleine kinderen in te dragen op hun rug.
Frida zou ons helpen met het omdoen ervan. Toen we aankwamen bij de kerk stonden er buiten al de nodige mensen. Na even gezocht te hebben, kwam Frida al naar ons toe gelopen.
Ze hielp ons met het omdoen van de chitenga en we hebben gelijk kennis gemaakt met vele andere mensen.
Toen werd eigenlijk pas duidelijk dat we naar de kindermis gingen. De volwassenmis begon pas om 8 uur en zou tot 12 uur duren (!). Dit was voor ons te laat aangezien we dan met z’n tweeën in het donker terug moesten gaan. Uiteindelijk maakte het ons niet zo veel uit dat het de kindermis was, het enige nadeel was dat het in Bemba was. Gelukkig kwam Margareth ( de accountant van het CBR) met haar dochtertje ook en Laura en ik gingen tussen haar en Frida zitten. Tijdens de mis vertelde ze dan waar ze over aan het praten waren. De officiële dingen waren gelijk aan hoe het bij ons gaat.
Er was ook een koor en die zongen vele en lange liedjes, maar dit maakte het wel erg leuk.
Je merkte gelijk aan de liedjes dat het heel anders was dan bij ons. Iedereen klapte mee en danste en dat maakte het wel erg gezellig.
Volgens Frida zou de mis van 16.30 tot 19.00 duren, maar hij was uiteindelijk om 18.15 afgelopen. Dit kwam wel goed uit, zo waren we nog net met schemeren thuis. We bedankten Frida en Margareth voor de gezellige avond en gingen met de bus terug naar huis.
Die avond hebben we niet veel meer gedaan. Phil kwam nog langs en bleef wel erg lang plakken, zodat we maar zijn gaan eten terwijl hij er bij was.
Toen hij om 22.00 (eindelijk) wegging, hebben we ons toetje erbij gepakt, ijs! Ondanks dat onze diepvries niet helemaal goed werkt, hadden we toch nog een half bevroren toetje :P
Verder heeft Laura die avond nog gebeld met haar familie en ik met mijn ouders om ze alvast een fijne kerst toe te wensen. Gelijk het grote verschil gehoord, bij jullie ligt zo’n 30 cm sneeuw en hier is het zo’n 30° Celsius.
Zaterdag was het dan zo ver, het is kerst! We hebben lekker uitgeslapen (voor zo ver dit ging, aangezien onze buren al om 7 uur de afwas gaan doen onder ons raam!) en in onze pyjama ontbeten. Ik had helemaal niet het gevoel alsof het kerst was, echt raar en ook wel jammer. Maargoed.
Nadat ik gedoucht had heb ik nog wat gewassen en verder hebben we die middag niet veel meer gedaan. Voor de lunch hadden we eieren gekocht en die smaakte echt naar meer!
Om half 6 zijn we met Phil naar het internetcafé gegaan, deze was namelijk open van 8 uur tot 22 uur. We hebben onze laptops geïnstalleerd en konden gelukkig op internet. Het was echt super leuk om iedereen weer via skype te spreken. Eerst even met Armand en daarna nog met mijn ouders.
Helaas wilde Laura haar microfoon en webcam niet meewerken en dus heeft ze mijn laptop gebruikt om toch te kunnen skypen met haar familie.
We hebben allebei over vanalles en nog wat gekletst en voor we het in de gaten hadden was het alweer tijd om terug naar huis te gaan. Helaas was het toen echt keihard aan het regenen, waarop Phil voorstelde om een taxi naar huis te pakken. Na een tijdje te hebben gewacht, hadden we uiteindelijk een taxi voor 10.000 kwacha (wat nog geen €2,- is).
Die avond hebben we lekker gegeten en daarna was het tijd voor cadeautjes, want die hadden we voor elkaar gekocht!
Ik had voor Laura een tas van I love Holland (van Blond) en een zilveren kettinkje en van haar kreeg ik een boek voor het maken van cocktails en een shaker. Echt super leuke kado’s heb ik gekregen! Gelukkig vond ze die van mij ook leuk.
Hierna hebben we nog wat ijs gegeten wat nog over was van gisteren. Ik heb op mijn laptop verschillende films en series gezet, zodat we de avonden doorkomen. We hadden de zieligste film bewaard voor kerst, Charlie St. Cloud. Het was een zielige maar wel een mooie film. De films was afgelopen om half 1 en toen zijn we lekker naar bed gegaan.
Binnenkort volgt er weer een blog. Ik zal nu niet meer zo vaak iets posten, aangezien we door de weeks niet veel nieuwe dingen beleven. Ik probeer om er 1 per week te schrijven.
Voor iedereen die deze blog leest, alvast een gelukkig 2011!
Veel liefs,
Loes
We hebben de afgelopen week (maandag - vrijdag) stage gehad. Omdat de dagen onderling niet echt verschillen, schrijf ik deze keer niet per dag wat we gedaan hebben. Ik zal de patiënten die wij tot nu toe gezien hebben aan jullie voorstellen.
We beginnen het ’s morgens met het behandelen van 2 vrouwen. Angela is 74 jaar en Theresa is 53 jaar oud. Beide dames hebben recent een CVA gehad (hersenbloeding/herseninfarct).
Hierna komen de kinderen, ze komen zoals ik eerder verteld heb allemaal tegelijkertijd en worden dan 1 voor 1 behandeld in de volgorde dat ze binnen zijn gekomen.
Alle kinderen hebben CP (Cerebrale Parese, een hersenaandoening die vlak voor,tijdens of na de geboorte ontstaat).
De kinderen die we tot nu toe behandeld hebben zijn:
- Rachel 2 jaar
- Joseph (Jorgio) 3 jaar
- Lennard 3 jaar
- Lisa 3 jaar
- Brian 6 jaar
- Agnes (Angie) 6 jaar
- Prince 6 jaar
- Mozes 6 jaar
- Raphael 8 jaar
- Sam)10 jaar
- Melody 15 jaar
- Vera 15 jaar
De kinderen zouden eigenlijk elke dag moeten komen, maar soms hebben de ouders het te druk met andere dingen en dan komen ze een dag niet. Daarom verschilt het aantal patiënten echt van dag tot dag.
De afgelopen week hebben we iedereen wel minstens 1x behandelt.
Op woensdag is het therapiedag voor de ouders. Dit wil zeggen dat de ouders de therapie uitvoeren en wij correcties geven en eventueel helpen waar dit nodig is. Dit is omdat de ouders ook veel thuis nog moeten oefenen met de kinderen. Het viel op dat op die dag juist minder ouders met kinderen komen, waarschijnlijk hebben ze er niet allemaal even veel zin in om hun kind zelf te behandelen.
Dat was ook te merken met de moeder van Prince. Zij was gekomen, maar het totaal geen behoeft e aan het zelf behandelen. Nadat Loveness haar probeerde duidelijk te maken dat dit wel heel belangrijk is, werd ze boos en begon te schreeuwen. De andere ouders die er waren keken allemaal verschrikt en snapte niet waarom ze zo reageerde.
Ze is uiteindelijk boos weggelopen en we hebben haar tot nu toe niet meer gezien.
Vrijdag zijn de huisbezoeken aan de beurt. Er zijn een aantal kinderen die te ver weg wonen van het CBR en niet gebracht kunnen worden omdat de wegen heel slecht zijn (rolstoel onvriendelijk).
We moesten ongeveer 30/40 minuten lopen toen we bij Vera aankwamen. Vera begrijpt zelf goed dat ze gehandicapt is. Ze heeft aangepaste schoenen met beugels voor haar knieën te strekken, maar deze draagt ze niet omdat iedereen dan kan zien dat ze gehandicapt is. Toen wij aan haar moeder vroegen of we de schoenen eens mochten zien, begon ze al te huilen. Zeker toen Loveness haar schoenen aan wilde doen, begon ze nog harder te schreeuwen. Uiteindelijk hebben we de beugels eraf gehaald en de schoenen zo aangedaan, na wat op haar in gepraat te hebben ging ze er toch mee akkoord. We hebben haar beloofd dat we binnenkort de schoenen samen gaan opfleuren (ze zijn nu egaal zwart) en volgens mij kon ze zich daar wel in vinden.
Toen we na het huisbezoek weer terug kwamen op het CBR, werd ons meteen gevraagd of we met kerst naar de kerk gingen. We hadden met Phil afgesproken dat we dit zaterdag (1e kerstdag) zouden doen, maar toen bleek dat dit vooral kerstavond uitgebreider gevierd werd.
We hebben met Frida (onze ‘vertaalster’ ) afgesproken om die middag samen met haar naar de kerk te gaan die naast het CBR staat.
We hadden om 4 uur met haar afgesproken. Frida vertelde ons dat we wel een rok aan moesten. Aangezien we deze niet bij ons hebben, hebben we onze chitenga (die we afgelopen week gekocht hebben) meegenomen. Een chitenga is een lap stof in vrolijke print en die door veel vrouwen gedragen wordt als jurk/rok of er wordt iets moois van genaaid, ook gebruiken ze het om de kleine kinderen in te dragen op hun rug.
Frida zou ons helpen met het omdoen ervan. Toen we aankwamen bij de kerk stonden er buiten al de nodige mensen. Na even gezocht te hebben, kwam Frida al naar ons toe gelopen.
Ze hielp ons met het omdoen van de chitenga en we hebben gelijk kennis gemaakt met vele andere mensen.
Toen werd eigenlijk pas duidelijk dat we naar de kindermis gingen. De volwassenmis begon pas om 8 uur en zou tot 12 uur duren (!). Dit was voor ons te laat aangezien we dan met z’n tweeën in het donker terug moesten gaan. Uiteindelijk maakte het ons niet zo veel uit dat het de kindermis was, het enige nadeel was dat het in Bemba was. Gelukkig kwam Margareth ( de accountant van het CBR) met haar dochtertje ook en Laura en ik gingen tussen haar en Frida zitten. Tijdens de mis vertelde ze dan waar ze over aan het praten waren. De officiële dingen waren gelijk aan hoe het bij ons gaat.
Er was ook een koor en die zongen vele en lange liedjes, maar dit maakte het wel erg leuk.
Je merkte gelijk aan de liedjes dat het heel anders was dan bij ons. Iedereen klapte mee en danste en dat maakte het wel erg gezellig.
Volgens Frida zou de mis van 16.30 tot 19.00 duren, maar hij was uiteindelijk om 18.15 afgelopen. Dit kwam wel goed uit, zo waren we nog net met schemeren thuis. We bedankten Frida en Margareth voor de gezellige avond en gingen met de bus terug naar huis.
Die avond hebben we niet veel meer gedaan. Phil kwam nog langs en bleef wel erg lang plakken, zodat we maar zijn gaan eten terwijl hij er bij was.
Toen hij om 22.00 (eindelijk) wegging, hebben we ons toetje erbij gepakt, ijs! Ondanks dat onze diepvries niet helemaal goed werkt, hadden we toch nog een half bevroren toetje :P
Verder heeft Laura die avond nog gebeld met haar familie en ik met mijn ouders om ze alvast een fijne kerst toe te wensen. Gelijk het grote verschil gehoord, bij jullie ligt zo’n 30 cm sneeuw en hier is het zo’n 30° Celsius.
Zaterdag was het dan zo ver, het is kerst! We hebben lekker uitgeslapen (voor zo ver dit ging, aangezien onze buren al om 7 uur de afwas gaan doen onder ons raam!) en in onze pyjama ontbeten. Ik had helemaal niet het gevoel alsof het kerst was, echt raar en ook wel jammer. Maargoed.
Nadat ik gedoucht had heb ik nog wat gewassen en verder hebben we die middag niet veel meer gedaan. Voor de lunch hadden we eieren gekocht en die smaakte echt naar meer!
Om half 6 zijn we met Phil naar het internetcafé gegaan, deze was namelijk open van 8 uur tot 22 uur. We hebben onze laptops geïnstalleerd en konden gelukkig op internet. Het was echt super leuk om iedereen weer via skype te spreken. Eerst even met Armand en daarna nog met mijn ouders.
Helaas wilde Laura haar microfoon en webcam niet meewerken en dus heeft ze mijn laptop gebruikt om toch te kunnen skypen met haar familie.
We hebben allebei over vanalles en nog wat gekletst en voor we het in de gaten hadden was het alweer tijd om terug naar huis te gaan. Helaas was het toen echt keihard aan het regenen, waarop Phil voorstelde om een taxi naar huis te pakken. Na een tijdje te hebben gewacht, hadden we uiteindelijk een taxi voor 10.000 kwacha (wat nog geen €2,- is).
Die avond hebben we lekker gegeten en daarna was het tijd voor cadeautjes, want die hadden we voor elkaar gekocht!
Ik had voor Laura een tas van I love Holland (van Blond) en een zilveren kettinkje en van haar kreeg ik een boek voor het maken van cocktails en een shaker. Echt super leuke kado’s heb ik gekregen! Gelukkig vond ze die van mij ook leuk.
Hierna hebben we nog wat ijs gegeten wat nog over was van gisteren. Ik heb op mijn laptop verschillende films en series gezet, zodat we de avonden doorkomen. We hadden de zieligste film bewaard voor kerst, Charlie St. Cloud. Het was een zielige maar wel een mooie film. De films was afgelopen om half 1 en toen zijn we lekker naar bed gegaan.
Binnenkort volgt er weer een blog. Ik zal nu niet meer zo vaak iets posten, aangezien we door de weeks niet veel nieuwe dingen beleven. Ik probeer om er 1 per week te schrijven.
Voor iedereen die deze blog leest, alvast een gelukkig 2011!
Veel liefs,
Loes
-
28 December 2010 - 15:43
Mama:
ha lieverd,
Het was voor ons ook wel een beetje vreemde kerst. Een mis zonder koor, een diner zonder Oma,jou en Armand. maar dat gaan inhalen als je weer terug bent, niet?
Ik hoop dat jullie inderdaad de schoenen van Vera kunnen "pimpen"zodat ze ze weer gaat dragen.Ik wens jullie alvast een goede roetsj in het nieuwe jaar en onze groeten/wensen ook voor Phil, Tine en Tijs.Gaan jullie nog knallen of doen ze dat daar niet?
Liefs, Mama -
28 December 2010 - 19:41
Angelique:
Hoi Loes,
Wat leuk dat je weer een blog hebt geplaatst.
Wij wensen je een hele leuke jaarwisseling en een gezond, gelukkig en voorspoedig 2011!!!
Ik hoor wel van je wanneer je op Skype bent, zodat we echt ff kunnen praten.
Kan je ook bellen via Skype, want heb daar beltegoed.
Succes meid en tot gauw.
Dikke kus en knuffels van ons allemaal.
Liefs,
Angelique en co -
28 December 2010 - 21:03
Aniek:
hee loes,
weer even een bericht van mij.. wat leuk om je verhalen te lezen.. en ook vanuit nederland begint het naar meer te smaken.. ben benieuwd waar wij terecht komen.. het klinkt allemaal erg leuk!!
xxx -
29 December 2010 - 10:36
Emile:
Hoi Loes,
Ook nu weer een gezellig verslag. Jullie zijn nu kennelijk "echt" aan de slag. Veel plezier en succes verder.
Groet,
Emile.
-
29 December 2010 - 13:00
Bob Hofmans:
Hoi Loes,
Leuk om al je belevenissen zo te lezen ! Alvast een gezond en gelukkig 2011 !
-
29 December 2010 - 15:54
Marianne Gulpen:
Hoi Loes,
Ik ben er even voor gaan zitten om alles tot nu toe te lezen; wat een gave ervaring en het lijkt me indrukwekkend en soms ook emotioneel om de mensen daar te behandelen.
Volgens mij heb je het er wel naar je zin!!
Alvast de beste wensen voor 2011
Groetjes, Marianne en co. -
30 December 2010 - 22:38
Marie-Jozé:
Hallo Loes,
Mooi om je nieuwe verhaal te lezen, wat n bijzondere belevenissen, de planning qua behandeling voor de revalidanten is wel even anders als hier bij Adelante! De huis bezoeken lijken me ook speciaal!
De Kerst was voor jullie zeker anders dit jaar, we hebben je gemist hier.
Maak er wat van samen met oud op nieuw. Liefs en groetjes Marie-Jozé -
31 December 2010 - 15:36
Daniëlle:
Hoi Loes,
heb net je 2e laatste verslagen bijgelezen, omdat het oudjaarsdag is heb ik vanmiddag vrij dat is wel lekker! Leuk dat jullie nu echt met de stage aan de slag zijn en interessant om te lezen hoe dat er daar aan toe gaat met de revalidatie. Jammer dat sommige ouders niet goed mee willen werken, dat snap je toch niet goed he. Heb ook je nieuwe foto's bekeken en dat nijlpaard is echt groot!!!! Dat die in het begin in huis heeft "gewoond", niet te geloven! Op 1e kerstdag heb ik je helaas net gemist met skype, wij kwamen in voerendaal en en toen had Armand net met je gebeld. Mss lukt het binnenkort een x! Voor vanavond een gezellige avond en alvast een goeie roetsj en de allerbeste wensen voor het nieuwe jaar! Geniet van alles wat je mee maakt!
xxx Daniëlle en ook de groetjes van Edo!!! -
01 Januari 2011 - 13:08
Elly:
hoi loes
hier nog een klein bericht je
my.het is leuk jebericht te lezen
ik wens ook een goed jaar toe
en een gezond 2011
van elly -
02 Januari 2011 - 16:31
Miriam Beckers:
Hoi Loes,
Wij wensen je een gezond en gelukkig 2011!
Fijn dat ook jij het naar je zin hebt in dat verre Zambia. We wensen je nog een goede stage en veel gezelligheid de komende periode in jullie Zambia!!!
Lieve groetjes, Hardy en Miriam -
02 Januari 2011 - 19:44
Louise:
Hoi lieve Loes,
Eindelijk tijd om je verhalen te lezen vanaf mijn nieuwe laptopje (net zo'n kleintje als jij hebt), kerstkadootje van Bob. Wat een super gave verhalen, zeg. Echt geweldig wat je allemaal te vertellen hebt. Op oudjaarsavond waren Ed en Nelly hier (Thijs was er ook even voordag hij naar Voerendaal ging). Samen met de fam. gulpen was het erg gezellig en hebben we het natuurlijk ook over jou gehad!!!!! Hoe was jou oudjaarsavond met barbeque met geit? Lekker gegeten? Wordt er bij jullie ook vuurwerk afgeschoten? Ed had het erg naar zijn zin met het afsteken van zijn vuurwerk. Nou meisje, hou je taai. Geniet van alles wat je ziet en meemaakt. Hele dikke kus van ons 5en, Louise & co
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
